تداخل گیاهان دارویی با داروهای شیمیایی

داروهای گیاهی موادی هستند که از گیاهان استخراج می شوند و با حداقل یا حتی بدون پردازش صنعتی در راستای درمان بیماری ها در فعالیت های پزشکی و درمانی محلی استفاده می شوند. از گذشته های دور گیاهان به عنوان دارو مورد استفاده بشر بوده است . بسیاری از بیماران به علت عوارض جانبی و منفی برخی از داروهای شیمیایی، تمایل زیادی برای درمان توسط داروهایی گیاهی نشان می دهند . برخی از دلایلی که ممکن است به علت آن بسیاری از بیماران گیاهان دارویی را به جای داروهای شیمیایی استفاده کنند، عبارتند از:  موثر نبودن همیشگی طب متداول، عوارض نامطلوب داروها، دسترسی گسترده به گیاهان دارویی حتی به شکل مکمل های غذایی، مبالغه درباره کارآیی آنها، تصور بی ضرر بودن و در نهایت هزینه مناسب در مقابل داروهای رایج و استطاعت مالی غالب مردم. اگرچه بسیاری از داروهای گیاهی مورد استفاده به طور سنتی مفید هستند؛ ولی باید توجه داشت که مصرف بدون تدبیر و ناآگاهانه این گیاهان بخاطر احتمال وجود ترکیبات سرطانزا و سایر مواد سمی ممکن است مسبب مخاطراتی برای سلامت افراد گردد یا ممکن است مصرف این ترکیبات با داروهای سنتزی، شرایط را برای تداخلات دارویی فراهم نماید. همچنین کاربرد خودسرانه چنین محصولاتی ممکن است موجب تاخیر در مراجعه به پزشک، توجه ناکافی به علایم بیماری و طولانی شدن فرایند بهبود گردند.

تداخل به معنی تغییر اثر یک دارو در حضور ماده دیگر اعم از گیاهی، غذایی، نوشیدنی و شیمیایی تعریف میشود. نتیجه تداخل زمانی اهمیت پیدا میکند که سبب افزایش سمیت یا تغییر میزان اثربخشی دارو شود. تفاوت در ویژگیهای فردی مصرف کنندگان شامل سن، جنس، وزن، نژاد، بیماریهای زمینهای، عوامل ژنتیکی، عملکرد کبدی و کلیوی، وضعیت تغذیه و... از یک سو و تنوع زیاد و تفاوتهای مختلف و در مواردی غیرقابل پیش بینی گیاهان دارویی نسبت به یکدیگر از سوی دیگر سبب پیچیدگی پیش بینی تداخلات مربوط به گیاهان دارویی میگردد.

توجه داشته باشیم افراد ذیل بیشتر در معرض تداخل گیاهان دارویی با داروهای شیمیایی هستند :

Ø  افراد مسن در معرض خطر بیشتری هستند چرا که از طرفی عملکرد کبدی و کلیوی غالبا کاهش یافته و از طرف دیگر سالمندان غالباً از داروهای شیمیایی مختلفی برای کنترل بیماری های مزمن استفاده می کنند و بنابراین از این جهت نیز مستعد بروز تداخلات دارویی هستند.

Ø کودکان نیز به دلیل توده بدنی کمتر و عملکرد کبدی و کلیوی ضعیف تر در معرض خطر بیشتری هستند.